เป็นเวลา 10 ปีแล้วที่งานของ Taina Litwak คือการวาดแทบไม่มีอะไรเลยนอกจากยุง
ในฐานะนักวาดภาพประกอบวิทยาศาสตร์ในวอชิงตัน ดี.ซี. สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์ สำหรับสถาบันวิจัยกองทัพวอลเตอร์รีด Litwak ช่วยจัดทำเอกสารเกี่ยวกับสายพันธุ์ที่แพร่โรคที่อาจเป็นอันตรายต่อทหารในต่างประเทศวันนี้ งานของ Litwak มีความหลากหลายมากขึ้น: เธอเป็น “แผนกศิลปะของหนึ่ง” ใน DC สำหรับห้องปฏิบัติการกีฏวิทยาระบบของกระทรวงเกษตรสหรัฐฯ เธอช่วยนักวิทยาศาสตร์อธิบายแมลงที่คุกคามพืชผลหรือป่าไม้ ตลอดจนแมลงที่สามารถฆ่าศัตรูพืชเหล่านี้ได้ นี่หมายถึงการแสดงภาพแมลงปีกแข็ง แมลงวัน ตัวต่อ แมลงเม่า และสัตว์คลานที่น่าขนลุกอื่นๆ ทำให้นักวิจัยสามารถระบุสายพันธุ์ได้แม่นยำยิ่งขึ้นแมตต์ บัฟฟิงตัน นักกีฏวิทยาด้านการวิจัยที่ USDA กล่าวว่า Litwak ช่วยให้แมลง “มีชีวิตบนหน้ากระดาษเกือบทั้งชีวิต” บทความในวารสารอาจดูแห้งๆ แต่ภาพประกอบของเธอเตือนผู้อ่านว่าสัตว์จริงมีส่วนเกี่ยวข้อง
Litwak ศึกษาชีววิทยาและภาพพิมพ์ในวิทยาลัยแต่ไม่ได้พิจารณาประกอบอาชีพด้านภาพประกอบวิทยาศาสตร์ในขณะนั้น “ฉันจะให้พูห์พูห์เพราะมันไม่ใช่ทั้งปลาและไก่” เธอกล่าว เธอทำงานศิลปะหลังจากเรียนจบ และไม่นานเธอก็เหนื่อยกับงานประจำ เช่น พนักงานเสิร์ฟและการจัดสวน ในปีพ.ศ. 2526 Litwak เริ่มวาดภาพยุงให้กับวอลเตอร์ รีด และในที่สุดก็ได้รับการตั้งชื่อตามเธอ 2 สายพันธุ์ หลังจากนั้นเธอทำงานเป็นนักวาดภาพประกอบอิสระ โดยได้รับมอบหมายงานต่างๆ ตั้งแต่คู่มือควบคุมหนู ภาพประกอบ ข่าววิทยาศาสตร์ไปจนถึงภาพวาดทางการแพทย์สำหรับนิทรรศการทางกฎหมาย
ภาพประกอบทางวิทยาศาสตร์ไม่ใช่เส้นทางศิลปะที่มีเสน่ห์ที่สุดที่จะไล่ตาม นักวาดภาพประกอบวิทยาศาสตร์อยู่ด้านล่างสุด” เธอกล่าว โดยคิดว่า “เราแค่ลอกเลียนสิ่งต่าง ๆ เราเป็นเทคนิค เราไม่แสดงออก” แต่ลิตวักพบว่างานนี้คุ้มค่า “เหตุผลส่วนหนึ่งที่ฉันชอบในสิ่งที่ทำจริง ๆ คือมันกระตุ้นให้ผู้คนมองดูสิ่งต่าง ๆ…. ผู้คนไม่เพียงแต่สังเกตสิ่งต่างๆ มากพอ”
ที่ USDA Litwak วาดด้วยดินสอขณะมองดูชิ้นงานผ่านกล้องจุลทรรศน์ จากนั้นจึงสแกนและวาดภาพในรูปแบบดิจิทัล อาสาสมัครของเธอรวมถึงแมลงเต่าทองที่น่าเบื่อและตัวต่อที่ฆ่าแมลงศัตรูแตงกวาและแตง ในปี 2010 Litwak ได้รับรางวัลจาก Illustrators Club แห่ง Washington DC, Maryland และ Virginia สำหรับภาพวาดด้วงเขายาวจากทะเลแคริบเบียน (ตามภาพ) “เขาเป็นคนน่ารักจริงๆ” เธอกล่าว
สัตว์ขาปล้องในยุคแรกมีสมองที่สวยงาม
คราบสนิมแดงบนหัวของสิ่งมีชีวิตที่แยกส่วนฟอสซิลที่พบในจีนตะวันตกเฉียงใต้เป็นตัวทำลายสถิติซากดึกดำบรรพ์: เป็นซากของสมองอาร์โทรพอดที่เก่าแก่ที่สุดเท่าที่เคยพบมา รอยประทับของสมองสามส่วนของสัตว์อายุ 520 ล้านปีบ่งชี้ว่าระบบประสาทที่ซับซ้อนมีวิวัฒนาการค่อนข้างเร็วในการวิวัฒนาการของสัตว์ ในบรรดาบรรพบุรุษของแมลง ตะขาบ และครัสเตเชียตัวอย่างความยาวประมาณ 7 ซม. ประกอบด้วยFuxianhuia protensa ทั้ง ตัว สายพันธุ์นี้อาศัยอยู่ในช่วง Cambrian ก่อนที่สายเลือดอาร์โทรพอดสมัยใหม่จะมีวิวัฒนาการ ซากดึกดำบรรพ์แสดงให้เห็นว่าF. protensaมีสมองที่ประกอบด้วยสามส่วนที่อยู่ด้านหน้าของลำไส้ของสัตว์ นั่นคือการตั้งค่าแบบเดียวกับที่พบในแมลง ปู กุ้งก้ามกราม และสัตว์ขาปล้องอื่นๆ อีกมากมาย นักวิจัยรายงานในวันที่ 11 ต.ค. NatureNicholas Strausfeld ผู้ร่วมวิจัยด้านการศึกษา นักประสาทวิทยาแห่งมหาวิทยาลัยแอริโซนากล่าวว่า “มันเป็นเรื่องที่น่าสนใจและน่าตื่นเต้นมาก “มันแสดงให้เห็นว่าองค์กรที่เราเห็นในสมอง [arthropod] สมัยใหม่นั้นเก่าแก่มาก”
นักวิทยาศาสตร์คิดว่าสัตว์ขาปล้องในยุคแรกมีสมองที่ง่ายกว่า เช่น หมัดน้ำ กุ้งนางฟ้า และสัตว์จำพวกครัสเตเชียนน้ำจืดขนาดเล็กอื่นๆ ที่เรียกว่า แบรนชิโอพอด สมองของกิ่งก้านประกอบด้วยสองส่วนที่เชื่อมต่อกันโดยมีเนื้อเยื่อประสาทจำนวนสามอยู่ด้านหลังท้อง นักวิทยาศาสตร์สันนิษฐานว่าเนื้อเยื่อประสาทที่อยู่ด้านหลังลำไส้เล็กจะอพยพขึ้นและเชื่อมโยงกับส่วนอื่น ๆ ของสมอง
Steffen Harzsch จากมหาวิทยาลัย Greifswald ในเยอรมนีกล่าวว่า “ด้วยสมอง Cambrian ที่ซับซ้อนนี้ เราต้องคิดใหม่การตีความในปัจจุบันของเรา บรรพบุรุษของแบรนช์ซิโอพอดอาจมีสมองที่ซับซ้อนมากขึ้นในตอนแรก และต่อมาก็ทำการถอยหลังแบบวิวัฒนาการบ้าง เขากล่าว “เป็นไปได้มากว่าสมองของกิ่งก้านสาขา … ซึ่งส่วนใหญ่เป็นตัวป้อนตัวกรอง ถูกทำให้เรียบง่ายขึ้นเพื่อตอบสนองต่อไลฟ์สไตล์ของพวกมัน”
อีกทางหนึ่ง รูปแบบสมองของ F. protensaอาจไม่ใช่บรรทัดฐานสำหรับสัตว์ขาปล้องในยุคแรก สัตว์อาจพัฒนาสมองที่ซับซ้อนอย่างอิสระซึ่งคล้ายกับสมองของสายพันธุ์สมัยใหม่ ทำให้เป็นกรณีของวิวัฒนาการมาบรรจบกัน ตอนนี้ Strausfeld และเพื่อนร่วมงานกำลังมองหาเศษสมองที่เหลืออยู่ในฟอสซิล Cambrian ตัวอื่น เพื่อดูว่าสัตว์ขาปล้องในสมัยโบราณตัวอื่นๆ มีระบบประสาทที่ซับซ้อนด้วยหรือไม่
ในนกขนาดใหญ่บางตัว เช่น นกอินทรี นกอีแร้ง และนกแร้งอีก 2 สายพันธุ์ที่มาร์ติน รายงานในไอบิสในปี 2555 ช่องว่างระหว่างช่องมองภาพด้านซ้ายและขวาทำให้เกิดจุดบอดที่ด้านหน้าด้านบน “ทันทีที่พวกเขาเริ่มดูถูก พวกมันก็ตาบอด” มาร์ตินกล่าว
ช่องว่างนี้หมายความว่านกเหล่านี้อาจไม่เห็นสิ่งกีดขวางข้างหน้า และไม่เห็นรูปแบบการเตือนข้างหน้า “พวกเขากำลังบินไปพร้อมกับสมมติฐาน – นั่นเป็นข้อที่ดีมากสำหรับพระเจ้าองค์สุดท้ายที่รู้ว่ากี่ล้านปี – ว่าจะไม่มีอะไรมาขวางทาง” มาร์ตินกล่าว
นกขับขานซึ่งมักถูกฆ่าโดยหน้าต่างมากกว่านกกินของเน่าและนกล่าเหยื่อขนาดใหญ่ที่มาร์ตินศึกษา ไม่มีจุดบอดที่หน้าผากขนาดใหญ่นี้ แต่สำหรับพวกเขาแล้ว “การมองการณ์ไกลยังไม่ค่อยดีนัก” มาร์ตินกล่าว นกก็เหมือนกับคน มักจะได้รับมุมมองที่คมชัดที่สุดจากจุดศูนย์กลางของมุมมองของดวงตา สำหรับนกตาข้าง ให้อยู่ด้านข้าง มาร์ตินคาดการณ์ว่าลวดลายที่ด้านหน้าอาจต้องหนาเป็นพิเศษเพื่อให้นกสังเกตเห็น สล็อตเว็บตรงไม่ผ่านเอเย่นต์
