โดย นาตาลี Wolchover เผยแพร่ 29 กุมภาพันธ์ 2012 เว็บสล็อตออนไลน์ กระบวนการประชาธิปไตยอาศัยสมมติฐานที่ว่าประชาชน (ส่วนใหญ่อย่างน้อย) สามารถรับรู้ผู้สมัครทางการเมืองที่ดีที่สุดหรือแนวคิดนโยบายที่ดีที่สุดเมื่อพวกเขาเห็นมัน แต่งานวิจัยที่เพิ่มขึ้นได้เปิดเผยแง่มุมที่โชคร้ายของจิตใจมนุษย์ที่ดูเหมือนจะพิสูจน์หักล้างความคิดนี้และบอกเป็นนัยว่าการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตยทําให้เกิดความเป็นผู้นําและนโยบายในระดับปานกลางแทน
การวิจัยนําโดย David Dunning นักจิตวิทยาจากมหาวิทยาลัยคอร์เนลล์แสดงให้เห็นว่าคนไร้ความ
สามารถไม่สามารถตัดสินความสามารถของคนอื่นหรือคุณภาพของความคิดของคนเหล่านั้นได้โดยเนื้อแท้ ตัวอย่างเช่นหากผู้คนขาดความเชี่ยวชาญในการปฏิรูปภาษีมันเป็นเรื่องยากมากสําหรับพวกเขาที่จะระบุผู้สมัครที่เป็นผู้เชี่ยวชาญที่แท้จริง พวกเขาขาดเครื่องมือทางจิตที่จําเป็นในการตัดสินที่มีความหมาย
ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีข้อมูลหรือข้อเท็จจริงเกี่ยวกับผู้สมัครทางการเมืองจํานวนใดที่สามารถลบล้างการไร้ความสามารถโดยธรรมชาติของผู้มีสิทธิเลือกตั้งจํานวนมากในการประเมินได้อย่างถูกต้อง ยิ่งไปกว่านั้น “ความคิดที่ชาญฉลาดมากจะเป็นเรื่องยากสําหรับคนที่จะนํามาใช้เพราะคนส่วนใหญ่ไม่มีความซับซ้อนที่จะรับรู้ว่าความคิดนั้นดีแค่ไหน” Dunning
เขาและเพื่อนร่วมงาน Justin Kruger ซึ่งเคยเป็นของ Cornell และปัจจุบันเป็นของมหาวิทยาลัยนิวยอร์กได้แสดงให้เห็นครั้งแล้วครั้งเล่าว่าผู้คนมีความหลงผิดในตนเองเมื่อพูดถึงทักษะทางปัญญาของตนเอง ไม่ว่านักวิจัยจะทดสอบความสามารถของผู้คนในการให้คะแนนความสนุกสนานของเรื่องตลกความถูกต้องของไวยากรณ์หรือแม้แต่การแสดงของตัวเองในเกมหมากรุกทั้งคู่พบว่าผู้คนมักจะประเมินประสิทธิภาพของตนเองว่า “สูงกว่าค่าเฉลี่ย” – แม้แต่คนที่เมื่อทดสอบแล้วก็แสดงที่ด้านล่างสุดของกอง [คนไร้ความสามารถไม่รู้เกินกว่าจะรู้ได้]
เราแค่ไม่ลังเลเกี่ยวกับทักษะของผู้อื่นเช่นเดียวกับตัวเราเอง “ในขอบเขตที่คุณไร้ความสามารถ คุณเป็นผู้ตัดสินที่แย่กว่านั้นคือความไร้ความสามารถในคนอื่น” ดันนิ่งกล่าว ในการศึกษาหนึ่งนักวิจัยขอให้นักเรียนให้คะแนนแบบทดสอบที่ทดสอบทักษะไวยากรณ์ “เราพบว่านักเรียนที่ทําข้อสอบได้แย่กว่านั้นเองให้คะแนนที่ไม่ถูกต้องมากขึ้นแก่นักเรียนคนอื่น ๆ” โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาไม่รู้จักคําตอบที่ถูกต้องแม้ว่าพวกเขาจะเห็นก็ตาม
เหตุผลของการตัดการเชื่อมต่อนี้เป็นเรื่องง่าย: “หากคุณมีช่องว่างในความรู้ของคุณในพื้นที่ที่กําหนด
แสดงว่าคุณไม่อยู่ในฐานะที่จะประเมินช่องว่างของคุณเองหรือช่องว่างของผู้อื่น” Dunning น่าแปลกที่ในการทดลองเหล่านี้ผู้คนมักจะเห็นพ้องต้องกันอย่างพร้อมเพรียงและถูกต้องว่าใครคือนักแสดงที่แย่ที่สุดในขณะที่ไม่สามารถจดจํานักแสดงที่ดีที่สุดได้
คนไร้ความสามารถที่สุดในหมู่พวกเราทําหน้าที่เป็นนกขมิ้นในเหมืองถ่านหินซึ่งแสดงถึงความลังเลใจที่ใหญ่กว่าในแนวคิดเรื่องประชาธิปไตย คนโง่เขลาอย่างแท้จริงอาจเป็นผู้ตัดสินที่ร้ายที่สุดของผู้สมัครและความคิด Dunning กล่าวว่า แต่เราทุกคนต้องทนทุกข์ทรมานจากระดับของการตาบอดที่เกิดจากการขาดความเชี่ยวชาญส่วนตัวของเราเอง
Mato Nagel นักสังคมวิทยาในเยอรมนีเพิ่งนําทฤษฎีของ Dunning และ Kruger มาใช้โดยคอมพิวเตอร์จําลองการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตย เขาสันนิษฐานว่าทักษะความเป็นผู้นําของผู้มีสิทธิเลือกตั้งเองถูกแจกจ่ายบนเส้นโค้งระฆัง — บางคนเป็นผู้นําที่ดีจริงๆ บางคนแย่จริงๆ แต่ส่วนใหญ่เป็นคนธรรมดา — และผู้มีสิทธิเลือกตั้งแต่ละคนไม่สามารถรับรู้ทักษะความเป็นผู้นําของผู้สมัครทางการเมืองว่าดีกว่าของเขาหรือเธอเอง เมื่อการเลือกตั้งดังกล่าวถูกจําลองขึ้นผู้สมัครที่มีทักษะความเป็นผู้นําดีกว่าค่าเฉลี่ยเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่ชนะเสมอ
นาเกลสรุปว่าประชาธิปไตยไม่ค่อยมีหรือไม่เคยเลือกผู้นําที่ดีที่สุด ข้อได้เปรียบของพวกเขาเหนือเผด็จการหรือรูปแบบอื่น ๆ ของรัฐบาลเป็นเพียงว่าพวกเขา “ป้องกันผู้สมัครที่ต่ํากว่าค่าเฉลี่ยจากการเป็นผู้นําได้อย่างมีประสิทธิภาพ”
เรื่องนี้จัดทําโดย Life’s Little Mysteries ซึ่งเป็นเว็บไซต์น้องสาวของ LiveScience ติดตามนาตาลี โวลโชเวอร์ ได้ที่ทวิตเตอร์ @nattyover ติดตามความลึกลับเล็กๆ น้อยๆ ของชีวิตได้ที่ทวิตเตอร์ @llmysteries จากนั้นเข้าร่วมกับเราบน Facebook เว็บสล็อต
